Αν κάτι μου προκαλεί άγχος –και φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα- είναι το οικονομικό. Είμαστε η γενιά που γεννήθηκε μετά την Gen X, τη γενιά που έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της με ΠΑΣΟΚ (ξέρεις, το παλιό, το ορθόδοξο), που με τον μισθό της μεγάλωσε 4-5 παιδιά, πήγαινε στα μπουζούκια Πέμπτη βράδυ και είχε αγοράσει δικό της σπίτι ήδη πριν τα 30.
Κι ύστερα ήρθαμε εμείς. Που ζήσαμε μία παιδική ηλικία γεμάτη προσδοκίες για το οικονομικό μας μέλλον, κάναμε όνειρα, βάλαμε στόχους, πιστέψαμε ότι μέχρι τα 30 θα τα έχουμε κι εμείς βάλει σε μία τάξη όλα και θα απολαμβάνουμε την πλούσια (έστω! μεσαιοταξική) ζωή μας.
Ενός λεπτού… γέλιο, για μας και τα όνειρά μας!
Θυμάμαι τη γιαγιά μου να λέει «βάλ’τε κάτι στην άκρη, μην τα ξοδεύετε όλα. Θα γίνει κάτι και δεν θα έχουμε τίποτα!». Έλα μωρέ, τι μπορεί να συμβεί; Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, όμως, που έζησαν πόλεμο και κατοχή, ξέρουν. Ξέρουν, πως μέσα σε μια στιγμή μπορεί να αλλάξει όλη η ζωή όπως την ήξερες μέχρι τώρα (κρίση, μνημόνια, τα ξέρετε, μην τα ξαναλέμε!).
Και κάπως έτσι, μπήκαμε στα 30, τα πατήσαμε και προχωράμε, ισσοροπώντας μεταξύ ενοικίου, ρεύματος και σούπερ μάρκετ. Φυσικά και δεν έχουμε δικό μας σπίτι, κάποιοι από μας δεν έχουμε κάνει παιδιά ακόμα, γιατί μετά βίας ταΐζουμε εμάς και τις γάτες μας!
Άλλες φορές «ξεχνάμε» να πληρώσουμε τη ΔΕΗ και βγαίνουμε για ποτό και άλλες είμαστε υπεύθυνοι ενήλικες (μετά από κατσάδα της μαμάς) και μένουμε σπίτι με ένα καλό βιβλίο κι ένα ακόμη καλύτερο homemade cocktail.
Και όλα αυτά παρέα πάντα με το άγχος μας, που μπορεί στον καναπέ του ψυχολόγου να εξαφανίστηκε για λίγο, αλλά μας περίμενε στον καναπέ του σπιτιού.
Και αναρωτιέμαι… Μήπως γι’ αυτό είμαστε η γενιά που δεν νιώθει ακόμη τόσο ενήλικη; Γιατί δεν είναι αυτή η ενήλικη ζωή που ονειρευτήκαμε;
ΧΟΧΟ
Η μιλένιαλ της καρδιάς σου