Με λόγια που κόβουν την ανάσα, η Σταυρούλα Αντωνάκου, Αντιπεριφερειάρχης Στρατηγικού Σχεδιασμού στο πλευρό του Νίκου Χαρδαλιά, παίρνει δημόσια θέση για την υπόθεση που έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη: τον Πάνο Ρούτσι, τον πατέρα που επί τρεις εβδομάδες πραγματοποιεί απεργία πείνας έξω από τη Βουλή, ζητώντας το πιο αυτονόητο – να αποδοθεί η αλήθεια για τον θάνατο του παιδιού του.
«Προφανώς και δηλώνω αδαής ως προς τις Ιατρικές και Νομικές επιστήμες, όπως φαντάζομαι και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αλλά και των πολιτικών της χώρας μας. Άλλωστε δεν είμαστε όλοι γιατροί ή δικηγόροι», σημειώνει η κα Αντωνάκου.
Η ίδια τονίζει ότι ο Πάνος Ρούτσι κάθε μέρα που περνάει βρίσκεται πιο κοντά στον θάνατο, ζητώντας απλώς να αποδειχθεί αν το παιδί του είναι όντως θαμμένο εκεί που του είπαν και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις. Ένα αίτημα που θα έπρεπε να έχει ήδη ικανοποιηθεί από μια στοιχειωδώς πολιτισμένη πολιτεία.
«Και σίγουρα δικαίωση δεν είναι η απώλεια ενός ακόμα ανθρώπου που αναζητά το αυτονόητο, δηλαδή την αλήθεια για τον άδικο χαμό του αγαπημένου του παιδιού. Μια αλήθεια που αργεί τόσο βασανιστικά, όσο η απεργία πείνας που κάνει ο ίδιος, επί τρεις εβδομάδες, στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας και έξω ακριβώς από τον ναό της Δημοκρατίας της χώρας μας.»
Με ιδιαίτερη ένταση, η Σταυρούλα Αντωνάκου στρέφεται κατά όσων επιλέγουν να αγνοούν αυτή τη δραματική υπόθεση, βυθισμένοι σε μικροκομματικές αντιπαραθέσεις και τηλεοπτικά παράθυρα:
«Εάν δεν σας θλίβουν όλα τα παραπάνω και αναλώνεστε σε κομματικές και ορισμένες φορές εμετικές αντιπαραθέσεις, σε τηλεπαράθυρα και πληκτρολόγια, που απλά επιβεβαιώνουν ότι είμαστε μια κοινωνία με βαθιά έλλειψη ενσυναίσθησης και όχι μόνο, η μη δικαίωση για τον θάνατο των 57 συνανθρώπων μας, θα είναι η απαρχή του χάους σε όλα τα επίπεδα.»
Το μήνυμα της καταλήγει με μια φράση που σφραγίζει τον ανθρώπινο πυρήνα αυτής της τραγωδίας:
«Και μην ξεχνάτε, πως ο πόνος της απώλειας είναι ίσως χειρότερος και από τον θάνατο.»
Η υπόθεση του Πάνου Ρούτσι είναι πλέον κάτι πολύ μεγαλύτερο από μια οικογενειακή τραγωδία. Είναι μια δοκιμασία για την ίδια τη Δημοκρατία, για το αν μια κοινωνία και μια κυβέρνηση μπορούν να σταθούν δίπλα σε έναν πατέρα που πεθαίνει ζητώντας την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.