Η προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης αυτή την περίοδο έχει στραφεί δικαιολογημένα, γύρω από τις εξελίξεις στο θέμα της Ρωσο-Ουκρανικής σύγκρουσης.
Ενώ, η πλευρά του Προέδρου Τραμπ -μετά την παράσταση της Αλάσκας και την επίσκεψη Ζελένσκι στον Λευκό οίκο-, επιχειρεί να μεγιστοποιήσει τα μηδαμινά αποτελέσματα της όλης φασαρίας, η αρχική αισιοδοξία υποχωρεί και για μία ακόμη φορά η αισιοδοξία του Αμερικανού Προέδρου διαψεύδεται και η κατάταξή του εν τόπω Παραδείσου, τίθεται εν αμφιβόλω. Αυτό, γιατί ακόμη και η αρχική εξαγγελία του για την πραγματοποίηση μία διμερούς (Ρωσίας-Ουκρανίας) και τριμερούς (ΗΠΑ – Ουκρανία – Ρωσία) συναντήσεων, εμφανίζεται μη εφικτή αφού, όσοι θεωρητικά αρχικώς την θεωρούσαν εφικτή, σήμερα, λίγα 24ωρα μετά αποκλείουν το ενδεχόμενο πραγματοποίησής τους.
Αυτό που συγκρατείται είναι αφ’ ενός, οι ίσες αποστάσεις και η ιδιαίτερα εμφατική αναφορά Τραμπ στο εσωτερικό του ακροατήριο. Ξέπλυνε τον Πουτιν καθώς σύμφωνα με τα όσα δήλωσε για τον πόλεμο ευθύνονται οι Ουκρανοί, οι Ευρωπαίοι και ο Μπάϊντεν, ενώ ο «φίλος» Βλαδίμηρος είναι το αθώο θύμα τους.
Βεβαίως, ο Αμερικανός ένοικος του Λευκού Οίκου παραβλέπει ή πιθανότατα αγνοεί, την Συμφωνία Βουδαπέστης το 1994, όταν ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Ρωσία και Ουκρανία συμφώνησαν την παράδοση του πυρηνικού οπλοστασίου της ΕΣΣΔ, το οποίο βρισκόταν στην Ουκρανία με αντάλλαγμα την ενυπόγραφη Ρωσική δέσμευση περί σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας.
Την προηγούμενη Προεδρία Τραμπ, χαρακτήριζε η αναξιοπιστία και το μειωμένο κύρος. Αυτή θα μείνει στην ιστορία ως την μεγαλύτερη προσπάθεια αποδόμησης θεσμών τους οποίους η Δϋση και η παγκόσμια κοινότητα θέσπισε μετά από «πολύ χυμένο αίμα» και δύο Παγκοσμίους Πολέμους.
Η εικόνα Τραμπ να χειροκροτεί τον Ρώσο πρόεδρο, ενώ, αυτός βάδιζε στο κόκκινο χαλί στην Αλάσκα θα μείνει στην ιστορία ως το πλέον άθλιο και εξευτελιστικό δείγμα Δυτικού ηγέτη. Από την άλλη πλευρά είναι θλιβερή και η εικόνα της Ευρωπαϊκής ηγεσίας. Και δεν έχει κανείς απαίτηση από τον Πρόεδρο Τραμπ να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς σημαίνει η επιδίωξη του σημερινού Κρεμλίνου στην πλήρη αποδυνάμωση ή και διάλυση της Ευρωπαϊκής συνοχής και των θεσμών της Ε.Ε. Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες όμως; …
Η Ευρώπη, πληρώνει την ατολμία και το βόλεμά της. Επί δεκαετίες, είχε επαναπαυθεί στην Αμερικανική παρουσία και επιδεικνύοντας εγκληματική αμέλεια στην εξέλιξη και ανάπτυξη αμυντικών συστημάτων και συγκροτημένης εξωτερικής πολιτικής με την ανάπτυξη των αντιστοίχων υπηρεσιών.
Η εικόνα σήμερα εμφανίζεται δυσοίωνη. Όμως, έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι η φιλελεύθερη Δημοκρατία έχει την ικανότητα να αναγεννιέται και να προοδεύει μέσα από τις αντιξοότητες γιατί, η δύναμή της είναι οι λαοί της. Μέλει να αποδειχθεί για μία ακόμη φορά -και θα αποδειχθεί.