Γράφει η Σωτηρία Σάκουλα
Οι μέρες είναι γιορτινές… οι μέρες είναι περίεργες … ωστόσο είναι και μέρες που θα μας στοιχειώνουν πάντα μια και αυτές τις μέρες έκλεισε και μπήκε στο αρχείο για πάντα η υπόθεση του μικρού Αλεξ Μεσχισβίλι, του 11 χρονου αγοριού που απλά μια μέρα εξαφανίστηκε.
Είναι η πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ελλάδα, που ένα φαινόμενο κοινωνικής παραβατικότητας μας δείχνει πόσο η εποχή μας και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει, τόσο που βοήθησαν ώστε να πραγματοποιηθεί ένα έγκλημα τέτοιο που ακόμη και το μυαλό ενός ενήλικα πολλές φορές τα χάνει και μόνο στη σκέψη.
Ο μικρός πολυτάλαντος Αλεξ, Γεωργιανής καταγωγής, δεχόταν άγριο μπούλινγκ από τους συμμαθητές του, κυρίως από μία ομάδα παιδιών με αποκλίνουσα συμπεριφορά. Πάνω σε μία συνηθισμένη παρενόχληση το παιδί το έσπρωξαν; Το χτύπησαν; Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά, μια και η σορός του δε βρέθηκε ποτέ.
Ένα μικρό αγόρι που δεν άρεσε σε κάποιους από το ευρύτερο περιβάλλον του, είτε γιατί ήταν μετανάστης είτε γιατί απλά είχε ένα άστρο που το συνόδευε όπου βρισκόταν και τροφοδοτούσε τη ζήλεια των συνομηλίκων του.
Πολλά ειπώθηκαν για το πώς αυτά τα αγόρια κακοποίησαν αυτό το αγόρι πρώτα λεκτικά και ύστερα σωματικά, κανείς όμως δεν γνωρίζει κατά πόσο ευσταθούν αυτές οι κατηγορίες. Ωστόσο αν υπάρχει έστω μια ελάχιστη δόση αλήθειας σε όλο αυτό ήταν μια επαναλαμβανόμενη κακοποίηση που δημιουργεί το λιγότερο προβληματισμό για το που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία.
Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού είναι διεθνές, ωστόσο η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών με τα υψηλότερα ποσοστά μαθητών που εμπλέκονται σε περιστατικά εκφοβισμού μαζί με τη Λιθουανία, την Εσθονία και τη Λετονία. Συγκεκριμένα, σχεδόν το 50% των εκπαιδευτικών πιστεύει ότι τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας υποβαθμίζονται ή αποσιωπώνται, ενώ μόνο 1 στα 10 παιδιά που βιώνουν κάποια μορφή βίας λαμβάνουν υποστήριξη στην Ελλάδα. Ενώ, αξίζει να αναφερθεί ότι η επιστημονική έρευνα γύρω από τον εκφοβισμό δείχνει ότι σε μακροπρόθεσμο ψυχοσωματικό κίνδυνο δεν βρίσκονται μόνο τα παιδιά που υφίστανται τον εκφοβισμό, αλλά και τα ίδια τα παιδιά που εκφοβίζουν άλλα παιδιά.
Πέρα όμως από τα στατιστικά, τις έρευνες και τις θεωρίες, 14 χρόνια μετά ένας στίχος του Γιάννη Ρίτσου (Σχήματα της απουσίας) μας έρχεται στο νου , με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον: “Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους… Πάντα εκεί – Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας δεν είναι πια απ’ τη στέρηση μα από την αύξηση…’’
