Άρθρο της Βουλευτού του Κινήματος Αλλαγής, Νάντιας Γιαννακοπούλου
Ο Νόμος για το οκτάωρο ψηφίστηκε στη χώρα μας το 1920 και αφορούσε τους εργάτες στη βιομηχανία. Σταδιακά το ωράριο αυτό επεκτάθηκε και στους άλλους τομείς. Ο εργασιακός Νόμος που ισχύει είναι ουσιαστικά ο Νόμος που ψήφισε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ΤΟ 1982. Πρόκειται για μοναδικό γεγονός όσον αφορά στην αντοχή Νόμου με βάση την ελληνική εμπειρία, κάτι που δείχνει πρωτοποριακό και τον καινοτόμο χαρακτήρα της νομοθέτησης. Ωστόσο, από τότε πέρασαν σαράντα περίπου χρόνια. Έχουν μεσολαβήσει συγκλονιστικές αλλαγές στην παραγωγή, στην εργασία. Το διαδίκτυο, η τηλεργασία, οι πλατφόρμες, οι μεγάλες αλλαγές που έρχονται με γρήγορους ρυθμούς λόγω 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και της Ρομποτικής θα φέρουν ανατροπές. Χρειάζονται επομένως αλλαγές στο υπάρχον πλαίσιο που θα βλέπουν μπροστά, θα αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του μέλλοντος και ανοικτά προβλήματα που ήδη υπάρχουν. Το θέμα επομένως δεν είναι αν υπάρχει ανάγκη αλλαγών, αλλά ποιων αλλαγών. Το εργασιακό νομοσχέδιο που προβάλλεται σαν μεγάλη μεταρρύθμιση δεν χαρακτηρίζεται από την ματιά στο μέλλον. Οι τεχνολογικές αλλαγές μπορεί να επιφέρουν μείωση θέσεων εργασίας παγκόσμια μέχρι και 20%-30% σύμφωνα με μελέτες! Γιατί επομένως δεν ανοίγει ο διάλογος για μείωση για παράδειγμα των ωρών εργασίας με σταθεροποίηση των μισθών; Θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει και άλλα παραδείγματα.
Ο Υπουργός Εργασίας επικαλείται θετικές ρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο Νομοσχέδιο. Πράγματι κάποιες ρυθμίσεις είναι θετικές. Ποιος θα μπορούσε να δει αρνητικά ότι ο ΟΑΕΔ θα καλύπτει τις γονικές άδειες για δύο μήνες και για τον πατέρα και για τη μητέρα και την καθιέρωση της άδειας πατρότητας ή τα μέτρα για τη βία και την παρενόχληση στους χώρους εργασίας. Το ίδιο ισχύει για τις διατάξεις που κατοχυρώνουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των παιδιών που δουλεύουν στα delivery και τα κούριερ και τις ρυθμίσεις για να καλύπτονται σε θέματα υγείας και ασφάλειας από τις επιχειρήσεις, τις διατάξεις για την τηλεργασία και το δικαίωμα της αποσύνδεσης, τη διάταξη για την ψηφιακή κάρτα εργασίας, την οποία την εισήγαγε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πρώτη φορά πιλοτικά το 2010 και το πάγιο αίτημα της ΓΣΕΕ ήταν να εφαρμοστεί καθολικά.
Αυτές όμως είναι οι ρυθμίσεις που είναι οι κεντρικές και που δίνουν τον τόνο στο Νομοσχέδιο; Ασφαλώς όχι. Το Νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται κυρίως από την απουσία κάθε πρόβλεψης αντιμετώπισης της αδήλωτης εργασίας ή και της παιδικής εργασίας που συνδέεται με την σχολική διαρροή. Από την διευκόλυνση των απολύσεων χωρίς ουσιαστική αιτία και αυτό σε μια κρίσιμη περίοδο στην μετα κορωνοιό για χιλιάδες Επιχειρήσεις και εκατοντάδες θέσεις εργασίας. Από την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας καθιστώντας χιλιάδες εργαζόμενους ομήρους του εργοδότη σε μια χώρα που οι μικρές Επιχειρήσεις και οπι ατομικές συμβάσεις είναι ένα τεράστιο ποσοστό επί του συνόλου. Υπάρχει πράγματι άνθρωπος που πιστεύει ότι ένας απροστάτευτος ουσιαστικά εργαζόμενος μπορεί να διαπραγματεύεται ισότιμα με τον εργοδότη για θέματα ωραρίου, ελαστικοποίησής του, υπερωριών , τρόπου πληρωμής; Όποιος πραγματικά το πιστεύει, μάλλον είναι επηρεασμένος από την μεταφυσική.
Ας το πούμε καθαρά. Με το Νομοσχέδιο θα υπάρχει απορρύθμιση της αγοράς, ένταση φαινομένων αυθαιρεσίας από εργοδότες, κίνδυνος εκτίναξης της ανεργίας ακόμα και αν έχουμε αύξηση της Ανάπτυξης, μεγαλύτερες ανισότητες. Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να μην δούμε αλλαγές και να προσφύγουμε στον στρουθοκαμηλισμό; Όχι, αλλά ας επιχειρήσουμε επιτέλους να διαβουλευτούμε σοβαρά σ΄αυτή την χώρα ώστε να καταλήξουμε μέσα από μια διευρυμένη κοινωνική συμφωνία σε ένα νέο, σύγχρονο πλαίσιο εργασίας.
