Γράφει η Αργυρώ Παπαδάτου
Η πολιτεία είναι οι πολίτες της. Δεν νοείται επομένως να υπάρχει αντικειμενική αντιμετώπιση των εγκλημάτων βίας και κακοποίησης σε γυναίκες και παιδιά όταν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας το αντιμετωπίζει ως ‘δεν μου καίγεται καρφί’ ή ‘που να μπλέξω τώρα’. Αυτό δηλώνει ότι οι πολίτες είναι αμέτοχοι κοινωνικά και πολιτικά οπότε καταλήγουν να είναι <<συμμέτοχοι>> του εγκλήματος. Η συγκάλυψη ωστόσο του εγκλήματος δείχνει πόσο απροστάτευτοι από τον νόμο νιώθουν και υπερισχύει ο φόβος από την προάσπιση του δικαίου. Αλλά και πόσο εξακολουθούν να διαιωνίζονται οι πατριαρχικές αντιλήψεις και τα στερεότυπα για την υπεροχή του ανδρικού φύλου, υποβιβάζοντας τες ακόμη και σήμερα.
Στην Ελλάδα, βάσει του άρθρου 299 Π.Κ. η ανθρωποκτονία από πρόθεση τιμωρείται. Η «γυναικοκτονία», δηλαδή η με δόλο αφαίρεση της ζωής γυναικών επειδή είναι γυναίκες. Όπως πολύ καλά γνωρίζουμε η Νομοθεσία δεν έχει επίσημα αναγνωρίσει τον όρο Γυναικοκτονία και κατ’ επέκταση δεν τιμωρείται βαρύτατα από τον νόμο. Με αυτό τον τρόπο υποβαθμίζει την σοβαρότητα και τις διαστάσεις που έχει πάρει το φαινόμενο αυτό. Βάση στατιστικών: το 2019 οι Γυναικτονίες στην Ελλάδα ήταν 17 ,το 2021 ήταν 30, το 2022 ήταν 24, αρχές του χρόνου είχαμε ακόμη μια στις 24 Ιανουαρίου.
Η ελαστικότητα στους νόμους ωθεί στην εξάπλωση του φαινομένου έμφυλης βίας και κακοποίησης των γυναικών. Έγινε διακριτό το κοινωνικό πρόβλημα την περίοδο της πανδημίας που μείναμε αρκετό καιρό κλεισμένοι στα σπίτια μας .Εκεί είδαμε περισσότερο τις σοβαρές εκτάσεις που είχε πάρει το κοινωνικό φαινόμενο(εξέδιδαν παιδιά τα κακοποιούσαν, σκότωναν τις γυναίκες τους, βίαζαν). Όλα αυτά που ακούγαμε, νομίζαμε ότι ήταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα μας, αλλά πλέον δεν είναι όταν διαπιστώνεις ότι το κάνει ο άνθρωπος που μένει στην διπλανή πόρτα ή ο απέναντι σου.
Προκειμένου να αντιμετωπίζονται όπως τους αρμόζει οι πράξεις αυτές, θα πρέπει εκτός από την αρμόδια πολιτεία να υπάρχει και ένα οργανωμένο πλαίσιο από κάθε Δήμο στο οποίο θα μπορούν να προσφύγουν οι γυναίκες και τα παιδιά από τις κακοποιητικές συμπεριφορές. Δηλαδή να υπάρχει μια ομάδα (ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, δομών –ως καταφύγιο- και δικηγόρων)ώστε να μπορεί να μιλήσει ο/η εκάστοτε ..,χωρίς φόβο. Στην διακυβέρνηση μιας χώρας τον λόγο πρώτα τον έχουν οι πολίτες της. Για να γίνω πιο σαφής σε τοπικό επίπεδο ,δηλαδή στον Δήμο, θα πρέπει να υπάρχει μια εθελοντική ομάδα ανθρώπων ευαισθητοποιημένων με αυτά τα ζητήματα, ώστε να μπορούν σε συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς του Δήμου να παρέχουν καταφύγιο και 24ωρή γραμμή επικοινωνίας για καταγγελίες τέτοιων περιστατικών.
Καμία δεν πρέπει να νιώθει μόνη της και να σιωπά, οφείλουμε ως κοινωνία αλλά και ως Δήμος να δραστηριοποιούμαστε με το να στηρίζουμε κάθε γυναίκα και κάθε παιδί που ζει έναν τέτοιο εφιάλτη.
Η Αργυρώ Παπαδάτου είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος Κορυδαλλού με τον συνδυασμό «Σύγχρονος Ανθρώπινος Κορυδαλλός» ( Στέφανος Χρήστου)
