Γράφει η Julie Sou
Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο άντρας της ζωής μου/η φίλη μου/ο αδερφός μου.
Μετά τους τύπους ευγενείας (τι κάνεις, που σε πετυχαίνω, ενοχλώ κ.λ.π.) αρχίζει η «γκρίνια», υπάρχει ένα πρόβλημα που τους τρώει τη ζωή και το μοιράζονται μαζί μου.
Και πριν καν τελειώσει ο μονόλογος ακούω τα γρανάζια του μυαλού μου: «problem solver mode: on» . Ήδη αρχίζω να ψάχνω τη λύση, «προσπάθησε αυτό», «δοκίμασε εκείνο». Και όσο η λύση δεν έρχεται τόσο πιο μανιωδώς ψάχνω. Ξαφνικά δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μου. Είμαι στην δουλειά και όμως, αυτή τη στιγμή το μόνο που έχει σημασία είναι να βρω λύση στο πρόβλημα του άλλου. Όχι, δεν έχει απλά σημασία, είμαι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να βρω τη λύση!
Φυσικά και δεν μου το ζήτησε κανείς. Ποτέ κανείς δεν με πήρε τηλέφωνο και είπε «δώσε μου τώρα λύση σε αυτό το πρόβλημά μου!!». Αυτή είναι μία δική μου ανάγκη. Το από που πηγάζει δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα και σίγουρα θα μπει στην επόμενη συνεδρία! Ξέρω όμως ότι δεν είναι μόνο δική μου πετριά! Είμαστε πολλοί και είμαστε –κυρίως- μιλένιαλς!
Γιατί όμως νιώθουμε αυτή την ανάγκη να σώζουμε τους ανθρώπους απ’ τα προβλήματά τους; Είναι η αγάπη για τον άνθρωπό μας που δεν θέλουμε να στεναχωριέται; Είναι η ανάγκη να νιώθουμε χρήσιμοι;
Το θέμα είναι ότι πολλές φορές οι άνθρωποι δεν ζητούν λύση. Θέλουν μόνο να μοιραστούν ένα πρόβλημα τους. Δεν θέλουν τη λύση, δεν θέλουν απαραίτητα να τους δώσεις δίκιο. Θέλουν μόνο να ακούσουν «σε καταλαβαίνω», «λυπάμαι που νιώθεις έτσι», «είμαι εδώ αν με χρειαστείς». Το πρόβλημά τους αργά ή γρήγορα θα λυθεί, με ή χωρίς τη βοήθείά μας. Η συντροφικότητα, η παρηγοριά, η ενσυναίσθηση -που είναι και της μόδας- είναι τα ζητούμενα.
Δεν είμαστε θεραπευτές, ούτε σούπερ ήρωες. Και όταν καταφέρουμε μέσα μας να το κατανοήσουμε και να σπάσουμε το αυτόματο γρανάζι του problem solver, η ζωή μας ή έστω η ψυχική μας υγεία, πιθανόν να γίνει λίγο πιο εύκολη! Γιατί είναι πολύ αγχωτικό να πρέπει να τους σώσεις όλους. Δεν είσαι ο Μπάτμαν*!
*Αυτός είναι και ειλικρινά δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου τα προβλήματά μας!!
Και αναρωτιέμαι… μήπως τελικά η μεγαλύτερη βοήθεια είναι να μείνεις δίπλα σε κάποιον χωρίς να προσπαθείς να του αλλάξεις τη διαδρομή; Να είσαι αυτί, όχι χάρτης.
ΧΟΧΟ
Η μιλένιαλ της καρδιάς σου