Μετά την μεγάλη κρίση του 2008/9, η Ελλάδα, αλλά και η Κυπριακή Δημοκρατία, όπως γνωρίζουμε, βρίσκονται σε μια διαδικασία, στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, μνημονιακή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ενώ φαινόταν, σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, τα τελευταία δύο τρία χρόνια, να βγαίνει η Ελλάδα από αυτό τον φαύλο κύκλο καχεξίας, υπανάπτυξης και αποεπένδυσης, με βασικό εργαλείο το λεγόμενο τουριστικό προϊόν, ήρθε η πολυσύνθετη κρίση του κορονοϊού.
Αυτο το πρωτόγνωρο φαινόμενο, συνδυαστικά μεφαινόμενα διαφθοράς και αναξιοκρατίας, όπως και με την επιθετικότητα της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας, φαίνεται η ελληνική κοινωνία και η ελληνική οικονομία να εισέρχονται ξανά σε μια νέα οικονομική κρίση. Έτσι, μάλλον αργά και αναποτελεσματικά, μέχρι τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να συμμετάσχει στα μεγάλα επενδυτικά σχήματα και προγράμματα που οργανώνονται από την ΕΕ, την ΕΚΤ και ισχυρές χώρες, όπως η Γαλλία και η Γερμανία.
Σκοπός, κανονικά, θα ήταν να επιτύχει η κυβέρνηση να φέρει στην χώρα νέα κεφάλαια της τάξεως των περίπου 40 Δις.Ευρώ. Ομως, τα κεφάλαια αυτά από μόνα τους δεν είναι αρκετά, εφόσον πρέπει να συνδυαστούν με διαρθρωτικές αλλαγές με σοβαρές επενδυτικές πρωτοβουλίες και με πολιτικές δράσεις, ώστε αυτά τα χρήματα να κατευθυνθούν αφενός στην πραγματική οικονομία, αφετέρου στον κορμό της κοινωνίας μας, δηλαδή στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, στα μεσοστρώματα και σε εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, αλλά και σε αγρότες, που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα τα τελευταία περίπου 15 χρόνια.
Εξίσου, είναι ανάγκη να ισχυροποιηθούν οι τράπεζες, να ξεκινήσουν μεγάλα επενδυτικά έργα, αλλά και να ενισχυθούν οι ένοπλες δυνάμεις για ευνόητους λόγους. Δυστυχώς μέχρι τώρα, οι πληροφορίες μας λένε ότι αφενός οι διαπραγματεύσεις της κυβερνήσεως δεν κινούνται σε θετικές κατευθύνσεις σε σχέση με όλα τα ζητούμενα, αφετέρου κάποιοι υπερσυντηρητικοί κοινοτικοί παράγοντες επιδιώκουν να θέσουν τέτοιους όρους για την εκταμίευση των κεφαλαίων, ώστε πολλοί μιλούν για την “κατασκευή” ενός Νέου Μνημονίου, ενώ μάλιστα και το χρέος της χώρας έχει ξεπεράσει το 200 τοις εκατό του ΑΕΠ.
Η νέα πραγματικότητα για την όποια κυβέρνηση θα είναι η αντιμετώπιση της μεγάλης οικονομικής κρίσης που βρίσκεται μπροστά μας, της κατάρρευσης του τουρισμού, ο οποίος βρίσκεται 40 χρόνια πίσω και της αυξανόμενης επιθετικότητας και παρανομίας της σωβινιστικής Τουρκίας, η οποία συνεχίζει τα έργα και τις ημέρες παλαιότερων εποχών.
Λευτέρης Χρυσοφάκης
