Το Όρος Αιγάλεω, ένα από τα λίγα προστατευόμενα βουνά του λεκανοπεδίου της Αττικής, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας διαρκούς οικολογικής καταστροφής, την οποία είναι αδύνατο να δικαιολογήσει κανείς.
Η καταστροφή του βουνού συνεχίζεται με ευθύνη μιας σειράς κρατικών και τοπικών φορέων, όπως η Δημοτική αρχή Κορυδαλλού, ο Περιβαλλοντικός Σύνδεσμος, η Αστυνομία, το Δασαρχείο και ο Στρατός. Όλοι τους αδρανούν μπροστά στη σοβαρότητα του προβλήματος, αφήνοντας το βουνό να βυθίζεται στην καταστροφή.
Η καταπάτηση του Όρους Αιγάλεω, η ανεξέλεγκτη διάθεση απορριμμάτων και η αποκοπή δασικών περιοχών για «αναπτυξιακές» ανάγκες είναι μόνο μερικά από τα όσα συμβαίνουν με την ανοχή και την αδιαφορία των αρμοδίων. Παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις και τις εκκλήσεις από περιβαλλοντικές οργανώσεις και κατοίκους της περιοχής, η κατάσταση χειροτερεύει, αποδεικνύοντας πως οι αρμόδιοι φορείς αδιαφορούν για την προστασία του φυσικού πλούτου.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για την αδράνεια αυτή. Η εκτίμηση ότι όλο αυτό το περιβαλλοντικό έγκλημα μπορεί να χρησιμεύσει ως εργαλείο για την απορρόφηση χρηματοδοτήσεων και κονδυλίων φαίνεται να εξηγεί εν μέρει την απροθυμία των εμπλεκόμενων να αναλάβουν την ευθύνη τους. Χωρίς την απειλή καταστροφής του περιβάλλοντος, οι οργανώσεις προστασίας και οι φορείς δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Χωρίς κακοποιούς και καταστροφείς του περιβάλλοντος, η αστυνομία και οι προστατευτικοί μηχανισμοί δεν θα είχαν καμία αιτιολόγηση για την παρουσία τους.
Το πιο ανησυχητικό είναι η συνεχής αδιαφορία που επιδεικνύουν όλοι οι φορείς, από τη Δημοτική αρχή μέχρι τους κυβερνητικούς οργανισμούς. Η έλλειψη συντονισμού και βούλησης για την άμεση αποκατάσταση και προστασία του βουνού αφήνει να εννοηθεί πως τα πραγματικά κίνητρα για τη «διαχείριση» του Όρους Αιγάλεω δεν είναι καθόλου οικολογικά, αλλά εξυπηρετούν οικονομικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες.
Οι κάτοικοι και οι περιβαλλοντικοί οργανισμοί προειδοποιούν εδώ και χρόνια για την καταστροφή που συντελείται, ωστόσο, οι αρμόδιοι φορείς δεν κάνουν τίποτα για να αναστρέψουν την πορεία των πραγμάτων. Παρά τις συνεχείς ευκαιρίες για θετική παρέμβαση, όπως το ζήτημα της αποκατάστασης των πυροβολείων και της αποκατάστασης των δασικών περιοχών, οι υπεύθυνοι αποδεικνύονται ανίκανοι να φέρουν εις πέρας το έργο τους. Αλλά, φαίνεται πως η περιβαλλοντική καταστροφή εξυπηρετεί συμφέροντα που δύσκολα μπορούν να αποκαλυφθούν.
Η κατάσταση αυτή είναι πέρα από κάθε λογική. Το μόνο που μένει, είναι να αναρωτηθούμε ποιοι ωφελούνται από την αδράνεια και την καταστροφή, και ποιοι πραγματικά «προστατεύουν» το περιβάλλον όταν το αφήνουν να καταρρέει μπροστά στα μάτια τους.
