Τελικά, πώς έχουν καταφέρει και στον Κορυδαλλό η χρυσή εποχή της πόλης να είναι η περίοδος του Νίκου Θεμελή και του Στέφανου Χρήστου, ομολογουμένως πρόκειται για επίτευγμα.
Και για να δούμε τα πραγματικά δεδομένα. Μέχρι την θητεία του Νίκου Θεμελή ο οποίος εύστοχα και με οξυδέρκεια ενέταξε στον συνδυασμό του την Μαρία Μάνου, στην οποία ανέθεσε την αντιδημαρχία πολιτισμού, ο Κορυδαλλός γινόταν πρωτοσέλιδο και θέμα στα δελτία ειδήσεων για την διακίνηση και τα μαχαιρώματα στις πλατείες, τις φυλακές και γενικά, για θέματα που και την πόλη αδικούσαν και τους κατοίκους της προσέβαλλαν καθώς παρουσίαζαν –άδικα και καθ’ υπερβολή-, την πόλη ως μία περιοχή ανομίας και ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας.
Κατά την θητεία του Νίκου Θεμελή, η πόλη απέκτησε περίοπτη θέση στα πολιτιστικά θέματα, ειδικά μεταξύ των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Είναι η εποχή που δημιουργήθηκε το cine-Παράδεισος, η Μουσική Σχολή έγινε Ωδείο και χορηγούσε κρατικά διπλώματα σε παιδιά και νέους προσφέροντάς τους την δυνατότητα μιας επαγγελματικής πορείας. Είναι η εποχή που λειτουργούσαν 4 θεατρικά τμήματα εκ των οποίων το ένα προπαρασκευαστικό για νέους που ήθελαν να δώσουν εξετάσεις σε δραματικές σχολές και να ακολουθήσουν καριέρα στον χώρο της υποκριτικής τέχνης –και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία καθώς αρκετά ονόματα που σήμερα θαυμάζουμε στο θέατρο, την τηλεόραση ή τον κινηματογράφο έχουν ξεκινήσει την καλλιτεχνική διαδρομή τους από αυτά τα τμήματα.
Στο πεδίο της θεατρικής καλλιτεχνικής παιδείας, οι Τάκης Λιατζιβίρης με το θεατρικό Εργαστήρι Εφήβων, ο Αντώνης Παπαδόπουλος με το Ιωνικό Θέατρο, ο Γρηγόρης Αναστασιάδης με το τμήμα προπαρασκευής και την ομάδα «Ροή» και ο Θόδωρος Εσπίριτου με την πειραματική ομάδα θεατρικής αυτονομίας στο στέκι νεολαίας του Δήμου, άναψαν την σπίθα σε νέους της πόλης και τους έδωσαν τα εφόδια να αγωνιστούν με αξιώσεις στον καλλιτεχνικό στίβο.
Κάποιοι, έγιναν αυτό που λέμε «ονόματα». Το σημαντικό, όμως, είναι ότι, αρκετοί νέοι βρήκαν έναν σκοπό ζωής, βρήκαν τον δρόμο για μία επαγγελματική σταδιοδρομία. Και αν θέλετε, ακόμη πιο σπουδαίο είναι το γεγονός ότι μέσα από αυτή την συστηματική δουλειά δημιουργήθηκαν «καλοί θεατές».
Η Μουσική Σχολή με την τοποθέτηση στην θέση του καλλιτεχνικού Διευθυντή του Νίκου Χριστοδούλου, απέκτησε κύρος όχι μόνον σε εγχώριο επίπεδο, αλλά διεθνές. Ο Κορυδαλλός τότε έφτιαξε την φιλαρμονική του μπάντα, ορχήστρα πνευστών και μαθητές από όλη την Αθήνα έρχονταν να φοιτήσουν στην Σχολή αυτή. 480 μαθητές είχε η Σχολή τότε και από αυτήν ανεδείχθησαν δεκάδες ταλέντα και μουσικοί, ενώ, αξιοποιήθηκε το δυναμικό της πόλης καθ’ όσον οι δημότες καθηγητές είχαν προτεραιότητα στην πρόσληψη. Και όλα αυτά, δίχως να επιβαρύνεται στο ελάχιστο ο Δημοτικός Προϋπολογισμός. Η Σχολή ήταν αυτοδύναμη και οικονομικά αυτάρκης.
Η περίοδος εκείνη, είναι ακόμη η εποχή που το Στέκι Νεολαίας του Δήμου λειτουργούσε και προσέφερε ένα σημείο συνάντησης σε νέους, μαθητές, σπουδαστές. Έναν χώρο στον οποίο οι θαμώνες μπορούσαν να βρεθούν, να επικοινωνήσουν, να ακούσουν μουσική, να πιούν έναν καφέ με μία συμβολική τιμή, δίχως να επιβαρύνουν με μεγάλα ποσά τους γονείς τους ή τα οικονομικά τους, αλλά, κυρίως, να μπορέσουν να δουν ότι υπάρχουν και άλλες επιλογές εκτός από το παθητικό «άραγμα» σε μία καφετέρια –αυτό, όχι στην λογική ανταγωνισμού με τα καταστήματα της πόλης, αλλά, ως ενίσχυση της ανάγκης για επικοινωνία και συναναστροφή των νέων ανθρώπων.
Και βέβαια, δεν μπορεί να μην θυμούνται οι θαμώνες του Στεκιού Νεολαίας εκείνης της περιόδου τον Ραδιοφωνικό Σταθμό που είχε στηθεί και την ομάδα σκάκι, τις δραστηριότητες (μαθήματα σκάκι, μουσικές εκδηλώσεις από συγκροτήματα και μουσικούς που σύχναζαν στον χώρο, θεατρικές ομάδες και πλήθος, άλλων δραστηριοτήτων).
Τέλος, τι μπορεί να πει κανείς για το κόσμημα της πόλης. Το cine-Παράδεισος, στα εγκαίνια του οποίου παρών ήταν ο σκηνοθέτης της ομώνυμης ταινίας “il cinema Paradiso”, Giuseppe Tornatore, προσελκύοντας τα φώτα της δημοσιότητας σε απίστευτη κλίμακα. Και φυσικά η ύπαρξη του κινηματογράφου –του πρώτου δημοτικού κινηματογράφου, που έγινε η αιτία για την δημιουργία δεκάδων άλλων δημοτικών σινεμά, σε όλη την Ελλάδα-, οφείλεται στην συνεπή λειτουργία της Κινηματογραφικής Λέσχης Κορυδαλλού με τους Αχιλλέα Σίμο και Κώστα Γασπαρινάτο, οι οποίοι χάρη στο μεράκι τους και την άοκνη προσπάθειά τους είχαν πετύχει να συσπειρώσουν έναν σημαντικό αριθμό συμπολιτών, με συνέπεια σε κάθε προβολή ταινίας της Λέσχης –στο cine Άστρον, επί της Λ. Λαμπράκη-, να βρίσκονται και να παρακολουθούν πάνω από 200 θεατές.
Και να σημειώσουμε ότι, ο κινηματογράφος από τον πρώτο μήνα λειτουργίας του απέφερε κέρδη πλέον των τριών εκατ. δραχμών. Σχεδιασμένος να λειτουργεί με 1-2 άτομα, είχε ελάχιστα λειτουργικά έξοδα και με την στήριξη των κατοίκων της πόλης, έγινε σημείο αναφοράς για το κινηματογραφόφιλο κοινό ολόκληρης της Αθήνας.
Εδώ, πολλές ταινίες παρουσιάστηκαν στους θεατές και κριτικούς –π.χ., το 1922, ο «Βύρων» του Νίκου Κούνδουρου, ταινίες του αείμνηστου Θόδωρου Αγγελόπουλου κ.ά.-, πριν καν μονταριστούν. Αυτό είναι το σημείο που αποδεικνύει το κύρος και την υψηλού επιπέδου πολιτιστική δουλειά που γινόταν τότε σε κάθε επίπεδο, σε κάθε πεδίο πολιτιστικής δραστηριότητας.
Η επόμενη θητεία του Στέφανου Χρήστου, έδωσε βάρος στην εικόνα της πόλης, εξωραΐζοντας δρόμους, πλατείες, κήπους και γενικά τους δημόσιους χώρους. Δημιούργησε θεσμούς και έδωσε στην πόλη την λάμψη που άξιζε, διατηρώντας τις υποδομές που παρέλαβε, προσπαθώντας να τις εξελίξει και να τις αναβαθμίσει.
Σε κάθε περίπτωση, η θητεία του Στέφανου Χρήστου ήταν μία περίοδος που ο Κορυδαλλός αύξησε το κύρος και την αίγλη του. Η πόλη γνώρισε μία δεκαετία ανάπτυξης και προόδου. Μπορεί να υπάρχουν ενστάσεις και διαφοροποιήσεις. Και θεμιτό είναι και θετικό είναι η παραγωγή ιδεών και προτάσεων που βελτιώνουν τα πράγματα.
Ο συντάκτης του παρόντος, άλλωστε, έχει ασκήσει κριτική στον Στέφανο Χρήστου για τις προτεραιότητες που είχε θέσει κατά την διάρκεια της θητείας του. Όμως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να παραβλέψει ότι η θητεία αυτή ήταν και η τελευταία περίοδος παραγωγικής Διοίκησης, ενώ και οι Υπηρεσίες του Δήμου είχαν μία αποδοτική και παραγωγική λειτουργικότητα, γεγονός που οδήγησε στην απονομή ISO στον Δήμο για την ποιότητα της παροχής υπηρεσιών του.
Σήμερα, ο πολίτης που διαμένει στον Κορυδαλλό βρίσκεται ενώπιον μιας αμήχανης και ανεπαρκούς Διοίκησης. Η ευτυχής συγκυρία που έφερε τον σημερινό Δήμαρχο, την ομάδα του και τα … συμπαρομαρτούντα στην θέση της Διοίκησης, κάθε άλλο παρά ευτυχής –μέχρι στιγμή τουλάχιστον- μπορεί να χαρακτηρισθεί για την πόλη.
Το πρώτο δείγμα γραφής η σημερινή Διοίκηση το έδωσε με την άθλια συμπεριφορά της κατά την απομάκρυνση του Νίκου Χριστοδούλου από την διεύθυνση της Μουσικής Σχολής, προκειμένου να τοποθετήσει σε αυτή την θέση κάποιον «ημέτερο». Καθημερινά παράπονα από δημότες κατά την επαφή τους με τις Υπηρεσίες, σύλλογοι γονέων και θεσμικότητες της εκπαίδευσης διατυπώνουν συνεχώς την αδυναμία της δημοτικής αρχής να προσφέρει στα σχολεία και τους μαθητές εκείνα που οφείλει, οι παιδικοί σταθμοί έχουν μετατραπεί είτε σε εργαλείο ρουσφετολογίας είτε σε «χωράφι» ανεξέλεγκτων εργαζομένων που κοιτάνε όχι την εξυπηρέτηση των γονέων αλλά ό,τι τους βολεύει –αυτό, ίσως βελτιωθεί με την τοποθέτηση του κ. Λώνα ως υπεύθυνου αντιδημάρχου, μιας και έχει αποδείξει ότι διαθέτει την απαιτούμενη εμπειρία και ευαισθησία.
Σε κάθε περίπτωση η συγκατοίκηση των δύο συνδυασμών που συνιστούν την Δημοτική Αρχή, είναι προς διερεύνηση τόσο συμφωνιών όσο και κινήτρων…
Πάντως, γεννά αισιοδοξία και είναι παρήγορη η ανακοίνωση της προθέσεως του Στέφανου Χρήστου να διεκδικήσει και πάλι την θέση του Δημάρχου. Όπως λέγεται, είναι καιρός η σοβαρότητα να επιστρέψει στην πόλη.
Θα αναρωτηθεί κάποιος πώς είναι δυνατόν να επανέλθει δήμαρχος κάποιος που είχε χάσει εκλογές; Η απάντηση είναι απολύτως καταφατική! Ναι, όταν το κενό από την απουσία του είναι περισσότερο από εμφανές και όταν η εμπειρία και η σοβαρότητά του συνδυάζεται πλέον με φρέσκιες ιδέες και πολύ όρεξη για δουλειά!
Και φυσικά, δεν είναι παράδοξο. Ο κ. Χρήστου, ουδέποτε ήταν απών από τον δημόσιο βίο στον Κορυδαλλό. Κατ’ αρχάς, όταν έχασε δεν εξαφανίσθηκε. Έκατσε στις θέσεις της αντιπολίτευσης, τιμώντας την εντολή των πολιτών. Εν συνεχεία, χρημάτισε αντιπεριφερειάρχης με σημαντική προσφορά στην πόλη, υποστηρίζοντας την τότε δημοτική αρχή της με χρηματοδοτήσεις έργων κ.λπ.
Ακολούθως, πιεζόμενος από τον πολιτικό του φορέα, τον οποίο υπηρετεί με συνέπεια, έθεσε τον εαυτό του στην βάσανο των εθνικών εκλογών, μη φειδόμενος κόπων και δαπάνης, σε μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, τόσο οικονομική όσο και πολιτική για τον συγκεκριμένο φορέα. Με αυτό απέδειξε ότι έχει θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία αρχών, αξιών· στην υπηρεσία των πολιτών.
Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα συναφώς με τις εξελίξεις στα δημοτικά, στον Κορυδαλλό, παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θα ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας με συνεχή και έγκυρα ρεπορτάζ.