Βλέποντας, ακούγοντας, διαβάζοντας την συνταρακτική είδηση από την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου που ήταν η αφορμή και για το μπαράζ αποκαλύψεων από πολλές γυναίκες, είτε φοιτήτριες, είτε αθλήτριες, είτε πολιτικούς που έχουν πέσει επίσης θύματα βιασμού, νιώθει κάνεις σαν να το έχει ξαναδεί το έργο, λες και η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά χωρίς να γίνεται τίποτα ουσιαστικό για να τη σταματήσουμε.
Με αφορμή λοιπόν την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου, είδαμε για άλλη μία φορά την πολιτική σκηνή να σπεύδει σε μηνύματα στήριξης και άλλα πολλά, πολλοί είπαμε από μέσα «σίγα για ποιά στήριξη μιλάμε αύριο θα έχει ξεχαστεί» και όχι άδικα.
Γρήγορα το μυαλό μας γύρισε στο 2012 στο νησί της Πάρου όταν η 15χρόνη τότε Μυρτώ είχε βρεθεί ημίγυμνη, χτυπημένη και σε κώμα και αναρωτηθήκαμε πέρα από την στήριξη που είχε λάβει τότε ώστε να διακομιστεί στην Αμερική για θεραπεία, τι άλλη υποστήριξη έχει λάβει απο την πολιτεία. Η ανάρτηση της μητέρας της λίγους μήνες πριν αποκαλύπτει όλη την αλήθεια.
Αναλυτικά η ανάρτηση της μητέρας της Μυρτούς:
ΜΥΡΤΩ ΜΟΥ,
Σαν σήμερα ακριβώς 22 Ιουλίου πριν 8 χρόνια, ένα τέρας κατέστρεψε την ζωή σου. Έτσι χωρίς λόγο όπως κάνουν όλοι οι εγκληματίες. Σου πήρε την ζωή την κίνηση την ξεγνασια των 15 χρόνων, την ευτυχία και σε άφησε να χαροπαλεύεις για χρόνια μέσα στα νοσοκομεία και τα κέντρα αποκατάστασης. Η χαρά της ζωής σταμάτησε για σένα και έμεινε ο πόνος η πίκρα η τυραννία, ο αγώνας για καλυτέρευση και η ελπίδα.
Ζεις γιατί ο Θεός το θέλει και σε βοηθά.
Όχι το κράτος, αυτό σε ξέχασε, σε άφησε στην άκρη να ξεχαστείς, ανεύθυνα χωρίς ντροπή να πολεμάς μόνη σου, λες και δεν έφταιξε αυτό για ότι συνέβη. Δυστυχώς γεννήθηκες Ελληνίδα!
Όσο ζω θα φωνάζω για εσένα θα παλεύω για εσένα , και θα ελπίζω να σε δω έστω λίγο καλύτερα. Όχι όπως ήσουν, όχι όπως σε γέννησα, αυτό χάθηκε 22-7-2012 από ένα κτήνος, αλλά για αυτό το χαμόγελό σου που μου δίνει δύναμη, για την ψυχή σου που την μαύρισε ένα καταραμένο χέρι και μαζί με εσένα μαύρισε τις ζωές όλων μας.
Δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ. Πιστεύω στην θεία δίκη. Παλεύω διεκδικώ το δίκιο σου και ίσως κάποτε να τα καταφέρω για εσένα και μόνο ζωή μου.
Αυτός ζει μια χαρά και τον πληρώνουμε όλοι εμείς και εγώ μαζί, το κράτος καλά κρατεί και εσύ μωρό μου, εξακολουθείς να τυραννιέσαι. Έτσι είναι σ’ αυτήν την χώρα που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ, οι αθώοι πληρώνουν, τα θύματα, όχι οι θύτες. Οι θύτες αποφυλακίζονται, γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια, το κράτος κάνει τον τυφλό και κουφό, που δεν θυμάται τίποτε, και οι αθώοι πονούν αγωνίζονται υποφέρουν ματώνουν για το αυτονόητο που ούτε αυτό δεν τους αναγνωρίζουν.
Όσο για όλες αυτές τοις οργανώσεις για τα δικαιώματα των ανθρώπων, αυτές μάνα μου δεν έγιναν για εσένα έγιναν για να υποστηρίζουν τους θύτες, τους εγκληματίες αυτού του τόπου. Δικαιοσύνη δεν υπάρχει την κουρέλιασαν την ξέφτισαν και έμειναν οι δικαστές να προσπαθούν να δικάσουν με νόμους που έχουν 100 παραθυράκια.
Είναι καιρός η πολιτεία να προχωρήσει σε ουσιαστικές ενέργειες και να δει το πρόβλημα στην ρίζα του, είναι καιρός να χτιστεί μία στρατηγική που να είναι πάνω από τα κόμματα να μην μπορεί κανείς να κάνει κάτι παρά να την ακολουθήσει.
