Η Αύρα Γρηγορίου, η 67χρονη γυναίκα που συγκλόνισε τη χώρα με την πράξη της αυτοπυρπόλησης μπροστά στην Αίγλη Ζαππείου, υπέκυψε στα τραύματά της. Εργάστηκε για δεκαετίες στην ΕΡΤ και την Ελευθεροτυπία, όμως τα τελευταία της λόγια ήταν: «Δεν είχα ούτε να φάω».
Το τραγικό τέλος μιας αφανούς δημοσιογράφου
Δεν ήταν μία άγνωστη. Ήταν η Αύρα. Η Αύρα Γρηγορίου. Δημοσιογράφος με μακρά διαδρομή, ήθος και χαμηλό προφίλ. Μία από τις χιλιάδες «σιωπηλές» επαγγελματίες που δεν έκαναν «φασαρία», δεν είχαν γνωριμίες με υπουργικά γραφεία, ούτε έπαιρναν ρεπορτάζ κατά παραγγελία.
Το πρωί της Τετάρτης 30 Ιουλίου, ακριβώς δίπλα στους Εύζωνες και την επίσημη πρόβα για την τελετή αλλαγής φρουράς, η Αύρα αυτοπυρπολήθηκε. Σώθηκε προσωρινά χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση των στρατιωτών της Προεδρικής Φρουράς, όμως την επόμενη μέρα υπέκυψε στα σοβαρά εγκαύματα. Ήταν μόνη. Και όπως φώναξε πριν την πράξη της: «Δεν είχα ούτε να φάω».
Η σιωπή ήταν πιο εκκωφαντική από τη φωτιά
Το περιστατικό θα μπορούσε να περάσει ως μία ακόμη τραγωδία στη μέση ενός αδιάφορου καλοκαιριού. Όμως δεν ήταν. Όχι μόνο γιατί συνέβη στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά από το Ζάππειο. Αλλά γιατί η γυναίκα αυτή δεν ήταν «μία άγνωστη 67χρονη». Ήταν δημοσιογράφος με δεκάδες χρόνια προϋπηρεσίας σε εφημερίδες και ραδιόφωνα, σε εποχές που η δημοσιογραφία είχε ακόμα συνείδηση.
Κι όμως, ο θάνατός της έγινε γνωστός όχι από κρατική ανακοίνωση, όχι από δελτίο ειδήσεων, αλλά από ανάρτηση του συναδέλφου της, Γιάννη Παντελάκη. Εκείνος που την είχε γνωρίσει νέα, με τα μεγάλα της γυαλιά και το ήρεμο χαμόγελο, στα γραφεία της παλιάς Ελευθεροτυπίας. Εκείνος που αναρωτήθηκε δημόσια πώς φτάσαμε στο σημείο μια καλή δημοσιογράφος να μην έχει να φάει.
Κανείς δεν ρώτησε ποια ήταν
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, λέει, επισκέφτηκε τους φρουρούς για να τους συγχαρεί. Δεν έμαθε ποια ήταν η γυναίκα που πήραν καμένη από μπροστά τους. Ίσως κι αν το μάθαινε, να μην είχε σημασία. Δεν ήταν «επώνυμη». Δεν είχε τηλεοπτική εκπομπή, δεν παρέδιδε «μαθήματα ήθους» από πάνελ. Ήταν απλώς μια γυναίκα που για δεκαετίες έγραφε για τους άλλους — και έσβησε σιωπηλά, όπως έζησε.
Η ΕΣΗΕΑ τη θυμήθηκε, αλλά το κράτος την είχε ξεχάσει
Η Ένωση Συντακτών, σε μια λιτή ανακοίνωση, απέτισε φόρο τιμής στην Αύρα Γρηγορίου, περιγράφοντάς την ως μια επαγγελματία με ήθος και συνέπεια. Θυμήθηκαν ότι δούλεψε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, στην Ελευθεροτυπία, στο Έθνος, στην ΕΡΤ. Μόνο που όταν τη χρειάστηκε η κοινωνία —δηλαδή η πολιτεία— την είχε ήδη ξεγράψει.
Δυστυχώς, η φράση «πέθανε από φτώχεια» δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι κυριολεξία. Είναι η κραυγή της Αύρας λίγο πριν τυλιχτεί στις φλόγες. Όχι για να συγκινήσει. Αλλά γιατί δεν υπήρχε άλλη έξοδος.
Τι απομένει;
Μία καμένη ζωή.
Μία φωτογραφία, ίσως, από κάποιο ρεπορτάζ παλιάς κοπής.
Ένα όνομα που θα ξεχαστεί γρήγορα.
Και μια κραυγή που κανείς δεν άκουσε:
«Δεν είχα ούτε να φάω».