Αν το αποτέλεσμα της δικής ήταν διαφορετικό; Αν η προεδρία είχε ταχθεί υπέρ της αρχικής εισαγγελικής πρότασης- της αθώωσης δηλαδή παντός κατηγορουμένου, πλην του ρουπακια;
Η ανωτέρω πολύχρονη δικαστική μάχη αποδεικνύει πως η δικαιοσύνη, όσο και να πλήττεται από τη διαφθορά, σε θέματα τα οποία προσβάλλουν και απειλούν την ανθρώπινη υπόσταση, ορθώνει το ανάστημά της.
Τόσες ιστορικές αφηγήσεις, εμπειρίες, εξιστορήσεις ανατριχιαστικές, όλα με το ίδιο θέμα- το πολεμο κατά του εχθρού. Ενός εχθρού που δεν απειλεί μονάχα τα σύνορα μιας χώρας, αλλά τα σύνορα της ανθρώπινης εξέλιξης, ένας πόλεμος κατά της ιδέας του φασισμού. Ιστορικά, βρισκομαστε σε μια χώρα η οποία αντιτάχθηκε με σθένος, ακόμη και σε μια εποχή κρίσης και επίμονης πολεμικής κούρασης των χρόνων. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια υπήρξε άνοδος των ακραίων κινημάτων. Μια άνοδος που μεγάλωνε όλο και πιο πολυ μέσα στις δεκαετίες. Σαν φίδι που ζυγίζει και μετρά το θύμα λίγο πριν το καταβροχθίσει, έτσι κινούνται και οι φορείς των ιδεών αυτών, δόλια.
Στην περίπτωση που η απόφαση ήταν διαφορετική, η κοινωνία, οι πολίτες θα τηλεμεταφέρονταν σε μια οπισθοδρομική κανονικότητα. Οι κόποι, οι αγώνες, ο μόχθος για ελευθερία θα έχαναν αυτόματα τη σημασία του στο άκουσμα ενος διαφορετικού αποτελέσματος. Ωστόσο, ας μην ξεγελιομαστε. Το γεγονός ότι αμφισβητήθηκε το αυτονόητο (η καταδίκη τους) αποδεικνύει πως η εμπιστοσύνη στη διαφάνεια και στη δικαιοσύνη έχει πληγεί, σε βαθμό ίσως και επικίνδυνο.
Σαν σύνολο κρατάω ότι έχουμε δρόμο πολύ να διαβούμε προκειμένου να ξεπεραστούν οι μισαλόδοξες και απάνθρωπες ιδέες, δρόμος που διασχίζεται με παιδεία και ανθρωπιά. Δεν χάνω την ελπίδα μου στους ανθρώπους. Διότι και η δικαιοσύνη υπηρετείται από ανθρώπους. Ανθρώπους οι οποίοι έχουν χρέος απέναντι στους νόμους της φύσης και της ανθρώπινης ζωής.
