Ένας ήρωας για τα παιδιά των ‘80s και ‘90s. Μια φιγούρα μεγαλύτερη κι απ’ το ίδιο το ρινγκ. Ο Χαλκ Χόγκαν – ο κατά κόσμον Terry Bollea – δεν ήταν απλώς παλαιστής. Ήταν φαινόμενο. Ήταν ο άνθρωπος που μπήκε φουριόζος στα σπίτια μας μέσα από την τηλεόραση, που μας έκανε να φωνάζουμε “Hulkamania”, που μας έμαθε πως ακόμα κι αν πέσεις, μπορείς να ξανασηκωθείς – με στυλ, με κορδέλα, και με σήμα κατατεθέν το “You know something, brother…”
Ο Χόγκαν έφυγε, αλλά δεν ξεχνιέται. Γιατί ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ατελείωτα Σάββατα με WWF στην ΕΡΤ και αργότερα σε ιδιωτικά κανάλια, με τις αλησμόνητες μάχες του απέναντι στον Αντρέ τον Γίγαντα, στον Ολντ Χαρτ, στον Άντερτέικερ; Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την πόζα με το χέρι στο αυτί, το “Hulking up”, τις τιτάνιες επιστροφές του, ακόμα και την πορεία του στο Χόλιγουντ και στη μουσική;
Για πολλούς από εμάς, ήταν ο πρώτος “ήρωας” πριν ακόμα μάθουμε για Σούπερμαν ή Μπάτμαν. Ήταν το σύμβολο της δύναμης, της αντίστασης, της δικαιοσύνης – έστω και μέσα από ένα σόου που ήξερες ότι ήταν λίγο φτιαγμένο, αλλά δεν σε ένοιαζε.
Ο Χόγκαν δεν ήταν απλώς αθλητής. Ήταν πολιτισμικό γεγονός. Ήταν αυτός που ένωσε παιδιά, εφήβους και γονείς γύρω από μια τηλεόραση, σε μια εποχή χωρίς ίντερνετ, χωρίς TikTok και hashtags. Μόνο με φανέλες, κορώνες και… ένα “Let me tell you something, Mean Gene!”
Έφυγε σαν θρύλος, όπως του άξιζε. Και μαζί του, ένα κομμάτι από την αθωότητά μας.