Οι σκηνές της Έκλειψης εκτυλίσσονται αριστοτεχνικά σε μια Ρώμη μισοσκότεινη ενώ φαίνεται να τις πολεμάει από πολύ νωρίς ένας επιβλητικός νατουραλισμός που είναι γνώστης, οπλίζει υποκριτικά τους ήρωες χωρίς ποτέ να ρωτάει γιατί.
Οι βασικοί ρόλοι υποδηλώνουν μια συγκρουσιακή κατάσταση, η οποία άλλες φορές σκιαγραφεί και άλλες φορές φωτίζει τα αδιέξοδα που δημιούργησαν οι ίδιοι.
Αλλοτριωμένοι αλλά αυτάρκεις, αναγκαστικά και προκλητικά αθώοι μοιάζουν αιχμάλωτοι σε έναν κυκεώνα αμφιβολιών που δεν τους φθείρει αλλά ούτε και τους χαρίζει τη λύτρωση. Και υπό το τρεμάμενο φώς της αυτής έκλειψης ανατέλλει ένα μεταίχμιο, που ίσως φταίει περισσότερο γιατί σηματοδοτεί μια ολάκερη εποχή.
Έστω ότι γδέρνουν τα αγκάθια τους: δεν φτάνει.
Γιατί κάποτε υπήρξαν τολμηροί.
Ο Alain Delon όμως δεν ολισθαίνει ποτέ στο αμάρτημα να γίνει ένας ακόμη κηφήνας..μόνο ανερμάτιστα γίνεται αφοσιωμένος υπηρέτης του θεριού του χρηματιστηρίου. Εραστής του Nasdaq και του Dow Jones, υπερθεματίζεται μέχρι την τελευταία στιγμή από την σύντροφό του.
Και εκείνη.
Συναινεί. Χωρίζει αλλά δεν τον χάνει. Πρωτύτερα έχει χάσει τον εαυτό της.
Σιωπηλά?
Μαρτυρικά?
Ανένδοτα?..η μήπως κατεστημένα?
ο Αντονιόνι στερεώνει μια πιο μοντερνιστική εκδοχή στο φίλμ ..μας εύχεται να μην σκοτώσουμε τη χαμένη αθωότητα αλλά μας την παίρνει μέσα από τα χέρια. και ας μαγνητίζει τα βλέμματα.και ας καθηλώνει όσους ορκίζονται πως είναι μαχητές.Γιατί?
