Άρθρο του Λευτέρη Χρυσοφάκη*
Το περασμένο Σάββατο, συμπληρώσαμε ένα χρόνο ακριβώς, από όταν εντοπίστηκε το πρώτο κρούσμα της πανδημίας στην Ελλάδα. Μέσα σε αυτόν τον ένα χρόνο, η ζωή μας άλλαξε ριζικά. Περάσαμε μήνες κλεισμένοι στο σπίτι, κάναμε τη μάσκα αξεσουάρ, στερηθήκαμε γονείς, συγγενείς και φίλους, την κοινωνική μας ζωή. Χάσαμε συμπολίτες μας, είδαμε επαγγελματικούς κλάδους σε απόγνωση, το μέλλον ξανά αβέβαιο. Και όλα αυτά με την ελπίδα να τελειώσει γρήγορα.
Συζητήσαμε πολύ για τη διαχείριση της κρίσης, τα καλά και τα κακά. Ως πολιτικός χώρος, προτείναμε και αντιπροτείναμε, στηρίξαμε και με το παράδειγμα μας την προσπάθεια της ελληνικής κοινωνίας. Ως πολίτες, ακολουθήσαμε τα μέτρα, ακόμα και όταν είχαμε αμφιβολίες, υιοθετήσαμε την όποια επιστημονική τεκμηρίωση, βάλαμε το λιθαράκι μας στον περιορισμό της διασποράς του ιού. Ένα πράγμα θέλαμε. Να ξέρουμε ότι και αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις, θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Ότι είναι δίπλα και όχι πίσω μας.
Μπορεί να διαλέξει κανείς πολλές εικόνες, άλλες πιο πρόσφατες, άλλες παλαιότερες. Εγώ διαλέγω δύο, σχεδόν ταυτόχρονες, εκτός σημερινής επικαιρότητας μεν, αλλά ισχυρά συμβολικές. Η μία ήταν η «εκδρομή» στην Ικαρία. Είδαμε ένα τσούρμο συνοδεύοντες τον Πρωθυπουργό χωρίς κανένα ίχνος τήρησης των δημοσιονομικών περιορισμών, είδαμε χειραψίες με ηλικιωμένους, είδαμε κόσμο συνωστισμένο. Και φυσικά, είδαμε – με καθυστέρηση ως προς τα μέσα ενημέρωσης – ένα γεύμα με πάνω από 30 άτομα στο σπίτι του τοπικού βουλευτή. Για το οποίο δεν υπήρξε παρέμβαση της αστυνομίας, δεν υπήρξε πρόστιμο, ούτε καν συστάσεις. Γιατί δυστυχώς, η εικόνα αυτή είναι το ισχυρότερο μήνυμα προς τους πολίτες, ότι οι νόμοι δεν ισχύουν για όλους το ίδιο, και ότι τελικά, στην προσπάθεια αυτή δεν ξεκινάμε όλοι από το ίδιο σημείο.
Δεν είναι μόνο η εικόνα και ο συμβολισμός που έσπευσαν και οι ίδιοι να πουν ότι κακώς βγήκε προς τα έξω. Δεν είναι μόνο η καταβαράθρωση της ισονομίας. Είναι πολύ περισσότερο το μήνυμα ότι και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν πιστεύει στα μέτρα. Γιατί το θέμα του συνωστισμού, των χειραψιών, του κοινού γεύματος, δεν είναι μόνο η αποτύπωση της εικόνας. Είναι κυρίως ο κίνδυνος να απειληθούν ανθρώπινες ζωές, πόσο μάλλον σε περιοχές και νησιά με περιορισμένες υποδομές και δυνατότητες διαχείρισης.
Και αντί η εικόνα αυτή να θεωρηθεί ένα σοβαρό κυβερνητικό παράπτωμα, σαν να ήθελε να μοιραστεί το βάρος της ηθικής και υγειονομικής ανευθυνότητας, την αμέσως επόμενη μέρα, ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έσπευσε για ακόμα μία φορά για το δικό του δώρο, παρουσιάζοντας τη δική του εικόνα ως απάντηση. Αυτή του ιδίου, να δηλώνει πως δέχεται το ρίσκο να κολλήσουν κάποιοι κορονοϊό στα συλλαλητήρια.
Έχοντας, λοιπόν, αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά μας μέχρι την πλήρη ανοσία του πληθυσμού από το εμβόλιο, κινδυνεύουμε να πάθουμε το χειρότερο από όλα. Να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτούς που αποφασίζουν για τη ζωή μας. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη του πολιτικού συστήματος, γιατί τότε οι απώλειες δεν θα προστίθενται. Θα πολλαπλασιάζονται. Και όσο το lockdown προχωράει, επαναλαμβάνεται και φαντάζει ατέρμονο, τόσο η εμπιστοσύνη κλυδωνίζεται.
Ευτυχώς, βέβαια, δεν είμαστε και όλοι ίδιοι.
*Μέλος Γραμματείας Τομέα Ναυτιλίας του ΚΙΝΑΛ, Επιχειρηματίας
