Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων καθιερώθηκε με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 4 Δεκεμβρίου του 2000 και τιμάται κάθε χρόνο στις 20 Ιουνίου.
Η σύμβαση αυτή προέβλεπε, μεταξύ άλλων, τη σύσταση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, η οποία ήταν επιφορτισμένη να βοηθήσει στη μετεγκατάσταση των 1,2 εκατομμυρίων Ευρωπαίων που είχαν μείνει άστεγοι εξαιτίας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Στα 54 χρόνια της ύπαρξής της, η Ύπατη Αρμοστεία έχει βοηθήσει πάνω από 50 εκατομμύρια ανθρώπους και για τις προσπάθειές της αυτές έχει τιμηθεί δύο φορές με το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Τώρα όμως; Πόσους εκατομμύρια πρόσφυγες έχουμε; Εκτός αν το ότι δε θεωρείσαι Ευρωπαίος, δε θεωρείσαι πρόσφυγας. Τι είναι δλδ ο Πακιστανός, ο Αφγανός, ο Μογγολέζος κλπ; Είναι άνθρωποι κατώτερου θεού; Έχουν λιγότερα δικαιώματα;
Το διεθνές δίκαιο ορίζει ότι πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιστρέψουν στις χώρες τους, εξαιτίας βάσιμου φόβου δίωξης, με βάση τη φυλή, το θρήσκευμα, τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την εθνικότητά τους ή τη συμμετοχή τους σε μία ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα. Αλήθεια όμως γιατί τους κατηγορούμε πλέον τους πρόσφυγες; Είναι επιλογή τους να έχουν πολέμους στις χώρες τους; Είναι επιλογή τους η οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική εξαθλίωση τους; Είναι κακό να πιστεύεις στο Ισλάμ, στον Βούδα, στον φούφουτο; Ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε τον συνάνθρωπό μας σε τι Θεό πιστεύει; Που είναι το κακό και αν δε πιστεύει κιόλας. Ποιοι είμαστε εμείς που θα τους κρίνουμε για τις σεξουαλικές τους ιδιαιτερότητες. Πολλές φορές ακούω, α αυτοί είναι ανώμαλοι, είναι “δολοφόνοι” και διάφορα άλλα κοσμητικά. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Σε κάθε χώρα, όπως και στη χώρα μας υπάρχουν καλοί και κακοί.
Ο αριθμός των ανθρώπων που διαφεύγουν από τον πόλεμο, τις διώξεις και τις συγκρούσεις έφτασε σχεδόν τα 80 εκατομμύρια το 2019. Πρόκειται για τον μεγαλύτερο αριθμό που έχει δει ποτέ η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) στα 70 περίπου χρόνια λειτουργίας της. Εδώ λοιπόν ανοίγει μια άλλη συζήτηση. Μπορούμε να τους δεχθούμε όλους εμείς σαν χώρα; Φυσικά και όχι. Αλλά δε μπορούμε και να τους βουλιάζουμε τις βάρκες και σώζων εαυτόν σωθήτω, όπως κάνουν άλλες χώρες. Χρειάζεται να φτιάξουμε υποδομές ώστε να μπορούμε να τους υποδεχτούμε για όσο διάστημα μείνουν στη χώρα μας. Φυσικά και οι άλλες χώρες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Να αναλάβουν να φιλοξενήσουν τον αριθμό αυτό που αντιστοιχεί στη χώρα τους.
Οι πρόσφυγες δεν είναι ταμπού. Οφείλουμε να τους συμπεριφερόμαστε όπως συμπεριφερόμαστε σε κάθε άνθρωπο αυτής της γης. Εξάλλου όλοι έχουμε δικαίωμα για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλύτερη ζωή έστω και σε μια άλλη πατρίδα.
