Γράφει η Άννα Καραπέτσα
Σύμφωνα με το άρθρο 264 του Ποινικού Κώδικα, Όποιος με πρόθεση προξενεί πυρκαγιά τιμωρείται: α) με φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κοινός κίνδυνος σε ξένα πράγματα· β) με κάθειρξη, αν από την πράξη μπορεί να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο· γ) με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών, αν στην περίπτωση του στοιχ. β’ επήλθε θάνατος.
Από την 1η Ιουλίου 2019 έχει τεθεί σε ισχύ ο νέος Ποινικός Κώδικας (Νόμος 4619/2019).
Μόλις πριν λίγες ώρες συνελήθη ένας 43χρονος, φερόμενος ως δράστης για εμπρησμό.
Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Η χώρα μας τα τελευταία εικοσιτετράωρα ταλανίζεται απο την πύρινη λαίλαπα. Στο πέρασμά της αφήνει συντρίμμια και αποκαίδια, κατεστραμμένες περιουσίες, ακατάληπτες ιαχές, αμφιλεγόμενες συνειδήσεις αναπάντητα ερωτηματικά (γιατί?) από ανθρώπους που δεν φταίνε και πιθανώς ανθρώπινες ζωές – τα υπόλοιπα είναι δυσαναπλήρωτα και εν ριπή οφθαλμού ρημαγμένα, την ανθρώπινη ζωή που είναι υπέρτατης αξίας πώς να την φέρεις πίσω?
Ο φερόμενος ως δράστης οδηγείται στον ανακριτή.
Προφυλακίζεται.
Το θέμα όμως ετούτη την κρίσιμη στιγμή εάν και έχει πολιτικές προεκτάσεις και ευθύνες πρέπει να αποδοθούν στους ιθύνοντες, δεν είναι αυστηρά πολιτικό, περισσότερο ήθελε κριθεί εθνικό ιδωμένο σε ευρωπαική και οικουμενική κλίμακα. Ούτε ήνεγκεν η ώρα της εκτόξευσης πολιτικών λιβέλων, της αλληλοεξόντωσης και της συνειδιασιακής αφαίμαξης. Αυτό ας γίνει αργότερα και εί δυνατόν πιό κομψα, γιατί προέχει η ανθρώπινη ζωή και την ώρα αυτή χρειάζεται κλίμα ευρύτερης συναίνεσης και αλληλεγγύης. Τουλάχιστον το μεσαιωνικού τύπου ιδεολογικό κηνύγι μαγισσών – ή ψήφων- ας μην γίνεται πάνω σε αποκαίδια περιουσίας, ζωής και δημοκρατίας.
Η φωτογραφία είναι δανεισμένη απο την ταινία «Θυσία» (του Αντρέι Ταρκόφσκυ. Οι ήρωες αποστηλωμένοι κοιτούν το σπίτι τους να καίγονται και μας λένε ότι υπάρχει και η επόμενη μέρα.
