* της Άννας Καραπέτσα
Ο τίτλος του παρόντος είναι δανεισμένος από το ομώνυμο βιβλίο του Γιάννη Μαρή (κατ ΄άλλους Τσιριμώκου). Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή ότι ο Τζών Αυλακιώτης είναι υπαρκτό πρόσωπο. Θα μπορούσε, ας πούμε, να είναι κάποιος ευρωβουλευτής. Το ενδιαφέρον στην ιστορία του είναι ότι δεν εξαφανίστηκε απλά, για την ακρίβεια δεν εμφανίστηκε ποτέ..μας άφησε μόνο τα ίχνη του. Και ανεξίτηλο το αποτύπωμά του. Μια τυπική μέρα ενός ευρωβουλευτή στο ΕΚ περιλαμβάνει σίγουρα τον πρωινό καφέ, συναντήσεις, συζητήσεις με λομπίστες οι οποίοι εκπροσωπούν διάφορα και διαφορετικά συμφέροντα από υπάρχουσες ομάδες πίεσης και τα τελευταία χρόνια εργάζονται εντατικά ως άλλα στελέχη πολυεθνικών εταιρειών, συμβάλλοντας εποικοδομητικά πολλές φορές στο ευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά τεκταινόμενα.
Στις Βρυξέλλες οι αποφάσεις δεν παίρνονται στους διαδρόμους ούτε η Δημοκρατία υπηρετεί το ιδεώδες της «δημοκρατίας – κονσέρβας», προηγείται πάντα μια πληθώρα διαβουλεύσεων και νομοθετικών τροπολογιών πριν την λήψη κρίσιμων αποφάσεων, κυρίως με την συνδρομή επιτροπών και υποεπιτροπών. Ένα νομοσχέδιο ή μια πρόταση μπορεί να διεμβολίζεται όμως εξίσου από πλήθος παραγόντων και ομάδων πίεσης.
Οι ισορροπίες οι οποίες έχουν διαμορφωθεί το τελευταίο χρονικό διάστημα, με την εντυπωσιακή άνοδο της ακροδεξιάς πυροδοτούν απρόβλεπτους συσχετισμούς δυνάμεων και ανατρέπουν τα στοιχήματα στο εντευκτήριο. Το ευρωβαρόμετρο, σε συνάρτηση με τον ολοένα και υποχωρούντα ευρωσκεπτικισμό, δείχνει άλλα. Θυμίζει έντονα κλεψύδρα.
Αίσθηση έχει προκαλέσει στο νεοτευκτέν αυτό σκηνικό η προσφάτως οξυνθείσα κρίση στη Γερμανία, με ανταποκριτές της Deutsche Welle να διατείνονται ότι η τελευταία έχει στα σκαριά μυστικό σχέδιο σε περίπτωση σύρραξης παγκοσμίου πολέμου. Το πρόσφατο παράδειγμα της Ουκρανίας πυροδοτεί πολλά τέτοια σενάρια ενώ και η πρόσφατη δήλωση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην σύνοδο κορυφής (G20) στο Ρίο Ντε Τζανέιρο προλαμβάνει και τους πιο καχύποπτους: «Είμαστε όλοι αντιμέτωποι με το εξής παράδοξο: έχουμε κάνει επιτεύγματα σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη και η πράσινη ανάπτυξη αλλά είμαστε ανίκανοι να εξαλείψουμε την πείνα και την ακραία φτώχεια». H στεγαστική κρίση στην υπόλοιπη Ευρώπη και οι φυσικές καταστροφές που προξένησαν οι πλημμύρες στην Βαλένθια αποδομούν ακόμη περισσότερο και πιο ασφυκτικά την συνθετότητα του δημοκρατικού αρχιτεκτονήματος.
Ο Τζών Αυλακιώτης μας κοιτά προκλητικά πίσω από το γυάλινο παράθυρο του τελευταίου ορόφου(τον σκεπάζει η μπεζ καμπαρντίνα του), που στις παγωμένες Βρυξέλλες και δεν ψιθυρίζει τίποτα αυτή τη φορά. Μόνο μειδιά. Άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ απόλυτα ειλικρινής. Μόνο πολλά υποσχόμενος.
