Γράφει ο Μάνος Γλαμπεδάκης
Και ακούω και διαβάζω διάφορες ανοησίες που προσπαθούν να δικαιολογήσουν την πονηρή απόφαση του δήμαρχου μας να φυτέψει ένα προκατ «ξωκλήσι» στην περιοχή της Ανάπλασης.
Αιτιάσεις του τύπου «αφού είναι προκατ είναι νόμιμο», «γιατί όχι», «όπου ανοίγει μια εκκλησία, κλείνει μια φυλακή», «αυτό σας πείραξε» κλπ
Μια κουτοπόνηρη πρόθεση, η κάθε κριτική να οδηγεί σε κόντρα με τους πιστούς και όχι στην επιθυμία του δήμαρχου να καπηλευτεί πιστούς και να δώσει εξετάσεις σε θεσμικούς διαχειριστές της πίστης.
Και για να το πούμε απλά, η καπήλευση και οι εξετάσεις προς ανώτερους όσο κι αν είναι αποκρουστικές περιλαμβάνονται στον παραδοσιακό τρόπο συμπεριφοράς των πολιτευτών. Το θετικό ή το ουδέτερο έστω αποτέλεσμα των πράξεων τους στον χώρο είναι που προξενεί τις αντιδράσεις.
Γιατί, το εκκλησάκι μπορεί να νομιμοποιηθεί αν χρειαστεί. Όπως μπορεί να νομιμοποιηθεί και η κατασκευή ενός εργοστάσιου ή μιας φυλακής.
Η κριτική εδράζεται σε μια απορία.
Τι «όραμα» έχει ο δήμαρχος μας για την ανάπλαση. Και έχει σημασία το δικό του «όραμα» γιατί είναι γνωστό ότι νόμιμο μπορεί να γίνει αυτό που εκείνος (και η ομάδα του) φαντάζονται και όχι η κοινωνία. Έτσι είναι οι νόμοι.
Σε ποιο σχέδιο εντάσσεται η τοποθέτηση εκκλησίας στην ανάπλαση;
Στην αναψυχή; Στην παιδεία; Στον αθλητισμό; Στην διασκέδαση; Στην εργασία;
Θα επιβάλλει η εκκλησία με την παρουσία της τον περιβάλλοντα χώρο; Ή αργότερα θα χαθεί ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες;
Ή μήπως υπήρχε η πνευματική ανάγκη μιας ακόμη εκκλησίας εκεί απόμερα;
Σε πόση απόσταση καθώς απομακρύνεται από τον οικιστικό ιστό ο κάθε πιστός έχει ανάγκη να «πιάσει» με τις κεραίες του νέο και δυνατό σήμα πνευματικότητας;
“Θεέ μου, πόση αμαρτία πρέπει να περιέχει αυτή η πόλη για να ‘χει τόσες εκκλησίες”
Είχε γράψει ο Μάνος Χατζηδάκις για την Θεσσαλονίκη.
Παραφράζοντας τον, θα αναφωνήσουμε “Θεέ μου, πόσες αμαρτίες έχει κάνει αυτός ο δήμαρχος μας για να θέλει κι άλλο εκκλησάκι»
