Σου είπα ότι θα γράψω για σ’ ένα. Αλλά ακόμα και τώρα δεν ξέρω πως να αρχίσω, δεν ξέρω ποιες λέξεις να χρησιμοποιήσω για σ’ ένα. Δεν είναι βλέπεις και πολιτική που η γλώσσα και το χέρι τρέχουν σαν ροδάνι.
Προχθές που σε αντίκρυσα, είδα όλα αυτά που ανέμενα εδώ και περίπου 8 χρόνια. Το βλέμμα σου ίδιο και καλύτερο και από τις φωτογραφίες που έβλεπα και ξανά έβλεπα επί χρόνια.
Τα μάτια σου είναι τόσο όμορφα και καθαρά που μπορώ να δω τον παράδεισο που κρύβεις μέσα σου. Γιατί ναι. Σ’΄αυτά τα μάτια κρύβεται ο παράδεισος. Δεν ξέρω πόσοι τον έχουν δει. Εγώ όμως τον είδα κατάματα. Γεμάτο χρώματα, γεμάτο χαρά, γεμάτο γαλήνη.
Ήθελα πολύ να σου αγγίξω τα χέρια, αλλά βλέπεις είχα άγχος, έτρεμα μπροστά στο πιο υπέροχο πλάσμα που έχω συναντήσει. Κάθε στιγμή εκεί που καθόμασταν ένιωθα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Θα σου πω κάτι που στο έχω πει και άλλη φορά. Μ αρέσεις. Δεν ξέρω τι ακριβώς μ αρέσει, ίσως μ αρέσουν όλα πάνω σου. Το στύλ σου, ο χαρακτήρας σου, το σώμα σου όλα. Μέσα σε λίγες ώρες που διήρκησε η συνάντηση μας με έκανες να αισθανθώ κάτι που είχα να το νιώσω πολλά χρόνια. Ξέχασα όλα όσα με βασανίζουν, μου έφυγε η κούραση, μου έφυγαν όλα.
Ακόμα και τώρα νιώθω πως αυτό που γράφω δεν έχει αρχή μέση και τέλος. Δεν έχει ειρμό. Είναι όμως αληθινό.
Δυο μέρες τώρα δεν κοιμάμαι.. Μένω στην εικόνα του μαγαζιού. Εκεί που σε χάζευα σε άκουγα και ναι μπορώ να πω καψουρευόμουν.
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, δεν ξέρω αν θα βγάλεις νόημα. Αλλά εγώ μαζί σου θέλω να επιχειρήσω το ακατόρθωτο. Να σε κάνω δική μου, να σε κάνω ευτυχισμένη.
Πολλά χρόνια επέμενα. Εχθές κατάλαβα το γιατί.
Ε.Σ.
ομορφο κειμενο….φανταζομαι να βρηκε ανταποκριση…και το ευχομαι….ηταν καταθεση ψυχης