Συνεχίζονται τα αρνητικά σχόλια για την υποψηφιότητα του ράπερ Μιθριδάτη με τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Το έχω πει και το ξαναλέω.
Τα Ημισκούμπρια ήταν είκοσι χρόνια πριν -την εποχή των παχυλών αγελάδων- τρεις τύποι εξόχως διασκεδαστικοί όσο και κοινωνικά καίριοι. Ο Δημήτρης Μεντζέλος, ο Μιθριδάτης και ο Πρύτανης.
Αφηγούνταν τη ζωή δίχως να μασάνε τα λόγια τους, με έναν τρόπο βιτριολικό, με στίχους συχνά ευρηματικούς, με ευφάνταστη χρήση της γλώσσας.
Προφανώς βρίσκονταν στους αντίποδες της σύγχρονης πολιτικής ορθότητας, όπως εξάλλου και ο Τζίμης Πανούσης, ας μη μιλήσουμε δε για τον Σερζ Γκενσμπούργκ ή για τον Τσαρλς Μπουκόφσκι. Προφανώς τα τραγούδια των Ημίζ πολύ δύσκολα θα έβρισκαν πλέον δισκογραφική να τα εκδόσει.
Το θλιβερό είναι ότι ένας από τους τρεις, ο Μιθριδάτης απεμπολεί το παρελθόν του. Συντάσσεται με ό,τι ο ίδιος θα χαρακτήριζε ψευτοπροοδευτικό μικροαστισμό. Γλείφει εκεί που έφτυνε. Διεκδιδεί την ψήφο εκείνων που κοροϊδευε. Καταντάει σαν κάποιους ομότεχνους του, οι οποίοι κολακεύουν το κοινό τους επειδή φοβούνται μην τυχόν τους γυρίσει την πλάτη. Από γκεσέμια καταλήγουν ουραγοί.
Γιατί το αδικεί έτσι τον εαυτό του; Από ποιά ανάγκη;
‘Υστατη ελπίδα μου; Να γράψει κάποτε ένα τραγούδι ο Μιθροδάτης όπου θα αυτοσαρκάζεται για τα σημερινά καμώματά του.»
