Την είδηση έκανε γνωστή με ανάρτησή του ο Δήμαρχος Νίκαιας-Ρέντη κ. Γιώργος Ιωακειμίδης.
Ο Μιχάλης Φιορεντής “έφυγε” ξαφνικά από τη ζωή πριν λίγες ώρες από ανακοπή καρδιάς σκορπίζοντας θλίψη στην τοπική κοινωνία της Νίκαιας και του Ρέντη όπου δραστηριοποιούνταν ως συνεργάτης Κοινωνικής Πολιτικής αλλά και ως υπεύθυνος των εκδηλώσεων του Κατρακείου Θεάτρου, καθώς και σε όλο τον Πειραιά.
Όπως έγραψε ο κ. Ιωακειμίδης:
“Μου φαινεται αδιανοητο για να ειναι αληθεια… Πριν λιγες ωρες πληροφορηθηκα οτι η καρδια του Μιχαλη Φιορεντη σταματησε να χτυπα. Ετσι ξαφνικα, χωρις προειδοποιηση, χωρις κανεις απο εμας να μπορει να το φανταστει. Ο παντα ζωντανος, δημιουργικος, αποτελεσματικος καθημερινος μου συνεργατης, δεν ειναι πια κοντα μας.
Την Πεμπτη το βραδυ ημασταν μαζι στο Δημαρχειο, χθες συζητουσαμε για τον προγραμματισμο της επομενης εβδομαδας… Η πορεια του καθενος εχει παντα τις δικες της αγνωστες διαδρομες. Ειναι ομως παντα αδικο οταν κανεις φευγει νεος και γεματος ζωη.
Το Μιχαλη τον γνωρισα μαζι με τη γυναικα του τη Μαρια, ως νεαρους ΚΝίτες της δεκαετιας του ’80. Συμπορευτηκαμε για καποια χρονια στο Συνασπισμο και μαλιστα προσφατα του εδωσα την βιντεοσκοπημενη ομιλια του απο τις δημοτικες εκλογες του ’90, που ηταν υποψηφιος μαζι μου. Τα επομενα χρονια οι δρομοι μας ξαναχωρισαν και ως επαγγελματικο στελεχος του ΚΚΕ, ηταν πολλες οι φορες που αντιπαρατεθηκαμε στο Ρεντη, εντος και εκτος Δημοτικου Συμβουλιου.
Το 2011 αποχωρησε απο το ΚΚΕ, χωρις να πει ποτε σε κανεναν μας το γιατι. Σεβαστηκε τα χρονια που ξοδεψε στο κομμα του και δεν το κατηγορησε ποτε. Αυτο τον τιμα.
Ηταν τοτε που του προτεινα να γινει συνεργατης μου σε θεματα μοινωνικης πολιτικης. Ανελαβε το κομματι των Κοινωνικων υπηρεσιων, και αργοτερα τις εκδηλωσεις του Κατρακειου και τις αναρτησεις μου στο facebook που προετοιμαζαμε μαζι.
Ηξερε να γραφει εξαιρετικα, ηταν παντα επικαιρος, με πολιτικη σκεψη, πραγμα σπανιο στους καιρους μας. Μεγαλη και αναντικαταστατη απωλεια ο χαμος του, για μενα και για το Δημο.
Ελαχιστη βεβαια, μπροστα στην απωλεια και των πονο των παιδιων του, της Λενας και του Βαγγελη, του πατερα του, της Βερας και της Μαριας. Πώς να το πιστεψουμε και πώς να το δεχτουμε. Η απωλεια αφηνει παντα μεσα μας ενα κενο, ενα αναπαντητο γιατι…”