Στον ιερό βράχο της Ακρόπολης έγινε το πρωί η επετειακή έπαρση της ελληνικής σημαίας για τα 76 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε εκ μέρους της κυβέρνησης ο Αντιπρόεδρος Παναγιώτης Πικραμένος. Ακολούθησε κατάθεση στεφάνου από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Στην ομιλία του, στην διάρκεια της τελετής, ο Κώστας Μπακογιάννης επεσήμανε, μεταξύ άλλων, ότι σήμερα είναι πιεστικό το αίτημα της μνήμης. «Να θυμόμαστε τι έγινε τότε και να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα από αυτά που μας χωρίζουν» ανέφερε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι πρέπει να μείνουμε ενωμένοι ειδικά τώρα, για να νικήσουμε τον ύπουλο αόρατο εχθρό της διχόνοιας και του διχασμού.
«Η ιστορία έδειξε ότι ο φασισμός δεν πέθανε με την απελευθέρωση της Αθήνας και θα δείξει ότι δεν τελειώσαμε μαζί του με όποια καταδικαστική απόφαση. Είναι ένας διαρκής πόλεμος που χρειάζεται κυρίως άμυνα, οχυρό, ανάστημα, Δημοκρατία. Τη Δημοκρατία που δεν μετριέται μόνο στις εκλογές, αλλά ζυγίζεται και κρίνεται καθημερινά γιατί οι λέξεις εύκολα γίνονται μαχαίρια, μαχαίρια που στάζουν αίμα. Αλίμονο μας αν καταφύγουμε στην φτηνή εργαλειοποίηση, στον πολιτικάντικο τυχοδιωκτισμό, στα διχαστικά πρωτοσέλιδα», υπογράμμισε ο Δήμαρχος Αθηναίων. Ο οποιος έκλεισε την συντομη ομιλία του αναφερόμενος στην ηχηρή απουσία του Μανώλη Γλέζου από τον εορτασμό της φετινής επετείου και τονιζοντας οτι “η Αθήνα τον θυμάται και θα τον τιμά πάντα”.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Δημάρχου Αθηναίων:
«Εξοχότατη κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Αποτελεί ιδιαίτερη και ξεχωριστή τιμή η παρουσία σας. Σας ευχαριστούμε που αποδεχτήκατε την πρόσκληση του Δήμου Αθηναίων αυτή την τόσο σημαντική ημέρα για την πρωτεύουσα.
Η φετινή επέτειος της Απελευθέρωσης της Πόλης των Αθηνών από τη γερμανική κατοχή, μας βρίσκει σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Πριν λίγες μέρες, είχαμε την ιστορική καταδίκη των σύγχρονων φορέων του ναζισμού στην Ελλάδα. Και δεν υπάρχει καμία σκιά στη Δημοκρατία, καμία σκιά στην απόφαση της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. Τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματα που διέπραξαν, φυσική συνέχεια του φασισμού των ηττημένων του ’45.
Σήμερα, μας δίνεται μια ευκαιρία για περίσκεψη, και για αναστοχασμό. Το οφείλουμε σε όσους «ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθουνε, θα περάσουν». Αυτή η ημέρα άλλωστε, δίνει ένα διπλό, ισχυρό μήνυμα, τόσο για το χθες, όσο και για το σήμερα. Ένα μήνυμα που ξεκινά από τον Οκτώβριο του 1944, περνά από το 2020 και μεταδίδεται στις επόμενες γενιές και όσους θα βρεθούν σε αυτόν το Ιερό Βράχο, για να γιορτάσουν την απελευθέρωση της Αθήνας, όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ. Η σημερινή μέρα είναι η ημέρα σταθμός στην ιστορία αυτής της χώρας, έχει έναν ισχυρό και ανυπέρβλητο συμβολισμό: οι κατακτητές αποχωρούν, η γαλανόλευκη κυματίζει ξανά στον ιστό της.
Η χαρά της Απελευθέρωσης όμως θα μεταβληθεί, σε λιγότερο από δύο μήνες, σε μια πρωτοφανή εμφύλια σύρραξη, σε ένα πρωτοφανές ποτάμι αίματος που έπνιξε τους δρόμους της πόλης, τις συνοικίες ,το κέντρο. Μάχες μέσα στην Αθήνα, Έλληνες πολεμούσαν Έλληνες. Με την ανθρώπινη ζωή να έχει ελάχιστη αξία. Τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν την απελευθέρωση, βύθισαν τη χώρα σε έναν αδελφοκτόνο Εμφύλιο Πόλεμο, έμμεσες και μακροχρόνιες συνέπειες του οποίου εξακολουθούμε να βιώνουμε, 70 χρόνια μετά.
Και η απελευθέρωση των Αθηνών μας διδάσκει πολλά. Και κυρίως την ιστορική δύναμη της ευθύνης. Γιατί η ελευθερία γεννά την ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στην ιστορία. Ευθύνη απέναντι στο μέλλον. Ευθύνη για τις γενιές που έπονται. Στα μετεμφυλιακά χρόνια προκρίθηκε το αίτημα της λήθης.
Σήμερα, είναι πιεστικό το αίτημα της μνήμης. Να θυμόμαστε τι έγινε τότε και να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Να μείνουμε ενωμένοι ειδικά τώρα, για να νικήσουμε τον ύπουλο αόρατο εχθρό της διχόνοιας και του διχασμού. Επιτρέψτε μου να πω ότι, ο εορτασμός της σημερινής ημέρας, δεν θα έχει ουσιαστικό νόημα αν δεν αντλήσουμε τα αναγκαία μαθήματα. Ότι αφήνουμε πίσω μας όλα εκείνα που ακολούθησαν την απελευθέρωση της Αθήνας. Εκείνα και τα σημερινά κατάλοιπα τους, που μετατρέπουν την ιδεολογία σε ιδεοληψία. Την πολιτική σκέψη σε φανατισμό και την κοινωνική ζωή σε άγονη σύγκρουση. Γιατί αυτά τα κατάλοιπα γεννούν το μίσος, τη μισαλλοδοξία και στο τέλος το έγκλημα που δικάζει η Δικαιοσύνη. Η κοινωνία όμως, όλοι εμείς, δεν δικάζουμε. Προχωράμε μπροστά στις βάσεις που δημιουργούμε. Στεκόμαστε όρθιοι. Σθεναρά. Απέναντι στις απειλές στη δημοκρατία. Από όπου και αν προέρχονται. Χωρίς συμψηφισμούς Χωρίς αστερίσκους Χωρίς ναι μεν αλλά…
Μας δίνεται μία σπάνια ευκαιρία να μελετήσουμε το χθες, να κοιτάξουμε το σήμερα και να ανοίξουμε έναν καινούργιο δρόμο που δεν είναι άλλος από αυτόν της καθημερινής υπεράσπισής και προάσπισης της Δημοκρατίας μας. Όχι, στον λόγο αλλά στην πράξη μας. Με το παράδειγμά μας. Καταθέτοντας τον καλύτερο μας εαυτό. Είναι απαράδεκτο για την κοινωνία μας να θρηνεί νεκρούς εν καιρώ ειρήνης από τον ίδιο δράστη που σκότωνε εν καιρώ πολέμου. Τον φασισμό. Η ιστορία έδειξε ότι ο φασισμός δεν πέθανε με την απελευθέρωση της Αθήνας και θα δείξει ότι δεν τελειώσαμε μαζί του με όποια καταδικαστική απόφαση. Είναι ένας διαρκής πόλεμος που χρειάζεται κυρίως άμυνα, οχυρό, ανάστημα, Δημοκρατία. Τη Δημοκρατία που δεν μετριέται μόνο στις εκλογές, αλλά ζυγίζεται και κρίνεται καθημερινά. Γιατί οι λέξεις εύκολα γίνονται μαχαίρια, μαχαίρια που στάζουν αίμα. Αλίμονο μας αν καταφύγουμε στην φτηνή εργαλειοποίηση, στον πολιτικάντικο τυχοδιωκτισμό, στα διχαστικά πρωτοσέλιδα.
Η 12η Οκτωβρίου του 1944 είναι το ορόσημο της απελευθέρωσης. Όσα προηγήθηκαν και όσα ακολούθησαν είναι ο χάρτης που έχουμε σήμερα στα χέρια μας για να επιλέγουμε εμείς στο εξής συνειδητά όχι σαν υπνοβάτες αλλά σαν καπετάνιοι της μοίρας μας την δική μας διαδρομή.
Και θα μου επιτρέψετε να κλείσω λέγοντας ότι αυτήν την επέτειο την τιμούμε με μία ηχηρή απουσία. Την απουσία του Μανώλη Γλέζου που έφυγε, αφήνοντας σε όλους εμάς την παρακαταθήκη για διαρκή προσπάθεια, για αγώνα και προσήλωση στην Δημοκρατία που τόσο αγάπησε και για την οποία πάλεψε.
Η Αθήνα τον θυμάται και θα τον τιμά πάντα».
