✍️ ο Χρήστος Σγαρδέλης
Ένας πατέρας αργοπεθαίνει μπροστά στα μάτια όλων μας.
Όχι γιατί αρρώστησε, αλλά γιατί ζητά το πιο απλό, το πιο αυτονόητο, το πιο ανθρώπινο: να ξεθαφτεί το παιδί του, να επιβεβαιωθεί αν είναι όντως εκείνο και να γίνουν τοξικολογικές εξετάσεις.
Ο Πάνος Ρούτσης δεν ζητά προνόμια, ούτε χάρη. Ζητά αλήθεια. Ζητά δικαιοσύνη. Ζητά να μάθει, ως πατέρας, τι συνέβη πραγματικά στο παιδί του.
Και η Πολιτεία; Κωφεύει. Οι αρμόδιοι κοιτάζουν αλλού, σαν να μην αφορά κανέναν αυτή η κραυγή απόγνωσης.
Πίσω από τις λέξεις, όμως, δεν υπάρχει πολιτική – υπάρχει ένας άνθρωπος που βλέπει τη ζωή του να σβήνει μαζί με την ελπίδα ότι κάποιος θα τον ακούσει.
Αν ένα κράτος δεν μπορεί να σταθεί δίπλα σε έναν πατέρα που ζητά την αλήθεια για το παιδί του, τότε σε ποιον μπορεί να σταθεί;
Αν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να δείξει ανθρωπιά εκεί που δοκιμάζεται το πιο ιερό ανθρώπινο συναίσθημα – η αγάπη ενός γονιού – τότε για ποιο λόγο υπάρχει;
Δεν είναι θέμα πολιτικών διαφορών. Είναι θέμα αξιών, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης. Και σε αυτή τη χώρα, δυστυχώς, αυτές οι λέξεις μοιάζουν να ξεθάβονται πιο δύσκολα από έναν τάφο.